سخنی هم باجوانان : دوستان عزیز دنیای امروز بسیار پرآشوب است، اما کشور ما افغانستان بوی خون میدهد،جوانانی دنیاسرگرم تحقیق وپژوهش برای رسیدن بشر به قله های رفیع سعادت هستند، اما جوانان کشورما باید آب توبه، برسر بریزند، واز آتش گداخته ای که پیش رویشان پهن شده بگذرند، وبرای کفر نگفته کفاره بدهند،وباچمچه ای شرافت، گدایی کنند،تا چهار روزی بتوانند دراین جبلستان عاری ازقانون زندگی کنند.
گپی بااستاد :
استاد محقق رهبر حزب وحدت مردم ومعاون رئیس اجرایی افغانستان : بنده یک بلخابی هستم از سرزمین لاله های سرخ سرزمین که ضربات شمشیر پدران ما را دشمنان این مرز بوم ،ومملکت ویران شده ،خوب به یاد دارند، بنده یک منتقد هستم نه تمجید گر، فعال هستم نه منفعل، تاهنوز نه نان حزب خوردم ونه دست به جیب دیگران دراز کردم، آیا شمابزرگان تحمل نقد پذیری را دارید؟
روزی وروزگاری خواستم به صحرا بروم، وزنگارهای دلم را باهوای پاک واکسژن درختان جنگل، شستشو دهم، دل به دریازدم رفتم به صحرا کنار برکه ای آبی، که درخت تن ومندی آنجاسربه آسمان درحال رازو نیاز باحضرت دوست بود،زیرسایه ای آن پیرکهن، که سالها پناه گاه پرندگان خوش الحان بود، لم دادم،که درکنار آن پیرخرد چشمه ای نقره ای رنگ بلوق بلوق میجوشید،که آدم را به یاد ،اوباد و اتله ای، مادر بزرگ می انداخت،
