سخنی هم باجوانان
سخنی هم باجوانان : دوستان عزیز دنیای امروز بسیار پرآشوب است، اما کشور ما افغانستان بوی خون میدهد،جوانانی دنیاسرگرم تحقیق وپژوهش برای رسیدن بشر به قله های رفیع سعادت هستند، اما جوانان کشورما باید آب توبه، برسر بریزند، واز آتش گداخته ای که پیش رویشان پهن شده بگذرند، وبرای کفر نگفته کفاره بدهند،وباچمچه ای شرافت، گدایی کنند،تا چهار روزی بتوانند دراین جبلستان عاری ازقانون زندگی کنند.
دوستان عزیز بیایید به موضوعات ومسائل مهم کشور ورود کنیم ونظر بدهیم، ونگذاریم این مسائل وموضوعات، درمه وتیرگی نگهداشته شود، ماباید به بدگمانی ها وبگومگو ها،کنجکاوی هاوفضولی های بجا وبی جا فرصت ابراز وجود ندهیم، مانباید وجودمان مانند گل سنگ چسبیده وابسته به دیگران باشد، دور اندیشی خوب است، اما مته به خشخاش گذاشتن وعرصه ی زندگی را به خود تنگ کردن بد،مانباید مانندکسی باشیم که لب بام استاده بود وقتی برایش گفت پیش نیا می افتی، آنقدر پس رفت که ازپشت بکوچه سرنگون شد بعضی ها انطوری هستند،
پس وقتی زندگی اجتماعی وسیاسی انتخاب کردیم دیگر شترسواری ودولا دولا رفتن معنی ندارد، باید راست قامت دبرابر تمام حوادث استاد از مردم خود وهویت آن دربرابر ظالمان وستمگران به هرشکلی از اشکال دفاع کنیم، مرگ استاده بهتراز این است که زیر چکمه های ستم زندگی کنیم
